Van cabin naar camper en rare jongens

Yes, het is zover... Na vier verschillende cabins, van type luxe tot type container, zitten we weer knus in ons campertje. Het slapen hebben we wat aangepast: Angelique ligt, zit rechtop achterin, En Eddy kan nu eens echt dwarsliggen. De rollen in de afgelopen dagen zijn wat aangepast. Angelique had veel pijn en was nog wat meer onthand en daardoor helaas een paar dagen chagrijnig, dit noopte Eddy ertoe zijn rol als grumpy old man even in de koelkast te zetten.
Over koelkast gesproken, we zitten inmiddels een stuk noordelijker, zijn de capricorn keerkring gepasseerd en zijn dus weer terug in de tropen, en dat betekent hier veel warmer. We zitten nu voorbij Exmouth aan de Indische Oceaan, op een idyllisch heerlijk primitief plekje. Na verschillende tussenstops zitten we nu in een National Park, pal achter de duinen, schitterende turquoise zee, bush-toilet, geen douche. Dichtstbijzijnde winkel 50 km verder, drinkwater is hier niet, geen elektriciteit. En natuurlijk geen wifi dus wanneer we dit verhaaltje online zetten weten we niet. Ons campertje heeft gas om te koken, en een goede tweede accu zodat de Chardonay redelijk koel blijft, en we 's avonds wat licht hebben. Drinkwater en eten hadden we genoeg ingeslagen.
We hebben net een lange strandwandeling gemaakt. Met weer een zonsondergang als een plaatje! In het donker wordende water zagen we heel dichtbij drie rif haaien zwemmen. Nu, terug in de camper, horen we krabben rondscharrelen. We tellen er minstens 30, ze zijn 15 à 20 cm groot, kunnen ongelofelijk hard rennen en vechten om ons restje jus.
Vlak voor de kust ligt het Ningaloo-reef, met schitterende vormen koraal, enorme schelpen, roggen, rifhaaien, dolfijnen en allerlei fel gekleurde vissen in allerlei formaten. We hebben ze allemaal 'live' gezien. Eddy al snorkelend, Angelique bij eb vanaf het strand. De vorige stop was bij Coral Bay, aan hetzelfde rif, ook zo schitterend. Daarvoor hebben we 4 nachten in Denham geslapen. Daar hebben we Monkey Mia bezocht en gezien hoe half-tamme dolfijnen werden gevoerd. Ons lijstje gespotte dieren is al behoorlijk lang; allerlei zeespul, veel soorten vogels waaronder de fraaiste papegaaien, grijpgrage meeuwen, brutale 'geelbekjes' , pelikanen, emoes ( we zagen een gezinnetje met 8 kuikens voor ons de weg oversteken). We verbazen ons het meest over al het prehistorisch spul wat hier rondkruipt. Veel hagedisachtigen, lizzards, gekko's, varanen, krokodillen. In Hamelin bay zagen we het oudste eco systeem ter wereld. Het zag eruit als een hoop apart gevormde keien in heel zout zeewater. Het bleek iets ingewikkelds met bacteriën, die weer andere bacteriën aanzet, die weer andere enz. Het bestaat al 300 miljard ( biljard?) jaar en is de basis van het leven op aarde.
Van slangen zien we vooral de sporen in het harde zand. Het geeft een vreemd gevoel, dat als je 's morgens tegen een uur of vijf de zon ziet opkomen, je rondom in het zand verse afdrukken ziet. Dat is trouwens een leuk spelletje...welke dieren liepen, kropen hier rond. Het meest voorkomende dier doet geen vlieg kwaad, het is alleen lastig als er 10 vliegen proberen in je ooghoek, neus, mond of oren te kruipen. De overige 150 zitten op je rug, buik, benen en armen. Van wind houden ze niet, vanaf windkracht 5 blijven ze weg. De afgelopen weken daardoor weinig last gehad, maar vandaag waaide het maar een beetje.
Vijf uur opstaan klinkt vroeg, valt mee, we liggen er rond 9 uur in. 's Nachts meestal meerdere plaspauzes onder een onvoorstelbaar heldere sterrenhemel, er is hier geen licht- of luchtvervuiling, geen bebouwing, dus oneindig zicht. Alsof we onder een reusachtige koepel staan.
Morgen beslissen we of we naar Karijini, ook een national park, het staat met stip op ons lijstje. Het zou daar echter tegen de 40 graden zijn...en geen wind...


Rare jongens die Australiërs,,,

We weten allemaal wel dat ze aan de verkeerde kant van de weg rijden, maar ze doen het met lopen op voetpaden ook, op een roltrap sta je links en word je rechts ingehaald..., Dan hebben ze in de auto's het stuur rechts zitten, dat is nog wel consequent, maar waarom moet je dan ook de richtingaanwijzer en ruitenwissers omdraaien? Vaak heb ik nu een bocht genomen met de ruitenwissers aan. Andersom is nog niet voorgekomen: in een regenbui willen afslaan, maar dat komt omdat we nog geen regen hebben gehad.
Als dat nu het enige was: de zon draait hier de verkeerde kant op, tegen de klok in. Datzelfde doen ze met alle sloten: tegen de klok in gaan ze op slot. Het water in de wastafel draait ookde andere kant op. En het noorden hier eigenlijk het zuiden is: ga je naar het noorden, dan wordt het warmer. Ook onnatuurlijk is hun altijd aanwezige vriendelijkheid, en behulpzaamheid. En daar verwachten ze absoluut niets voor terug. De taxichauffeur tegen wie ik zei dat hij het wisselgeld mocht houden, begreep dit niet en gaf elke dollarcent terug. Ook in restaurants is het geven van fooien uitzonderlijk. Ze vinden geen vraag gek. Het standaard, welgemeend antwoord is: “don't worry, mate”
Dan zijn er ook nog de verkeersborden. Ze zijn allemaal anders. Waarbij wij gewend zijn dat een gevaar wordt aangegeven met een driehoek: rode rand, wit en zwart tekentje doen ze dat hier met een vierkant met de punt naar beneden. Wat ik wel kan waarderen is dat de gevaarsborden hier geel/zwart zijn. Hier zijn ze duidelijk ook geen aanhangers van die club. Met een zwart figuurtje geven ze aan welk dier kan oversteken, we hebben er wel 15 verschillende gezien. Ook moet je geen analfabeet zijn want ze doen ook heel veel met letters in geel zwart: doodlopende weg, heuvel, zachte berm, floodway, grid (een soort wildrooster.). De laatste is vooral voor Angelique erg lastig, omdat ze nogal hobbelen, doet haar arm dan erg pijn... enz. Ook waarschuwen ze je voor een eventuele dip. Een dalletje in de weg. Vreemd land toch?
Nog zoiets geks zijn hier de staten. Een soort provincies met veel eigen bevoegdheden, eigen regels. Dus verschillende maximumsnelheden en verschillende quarataine-regels. Toen wij bijvoorbeeld van Northern Territory naar West-Australië gingen, passeerden we midden in de outback, op een onverharde weg een checkpoint: we moesten alle fruit, noten, vlees en honing inleveren. Ook de regels over ingaan zomertijd en de tijdzones verschillen per staat. Zo zit er tussen NT en WA een tijdsverschil van 1 ½ uur. Niet eens een heel uur, maar een half....apart nietwaar?

Dan heb ik het alleen nog maar gehad over de mensen, niet over de dieren, de vogels...Zo maakt de coockeburry iedereen op de camping met veel gekrijs om half vijf wakker. Hebben de vogels alllerlei vreemde kleuren en geluiden. Ook zijn er verschillende dieren met een groot Oedipus-complex: ze blijven tot de puberteit bij moeders rondhangen ineen zakje op de buik of op de rug. En zie je overal kangoeroes, de meeste trouwens, in verschillende stadia van ontbinding, langs de weg. We hebben er inmiddels een stuk of honderd geteld. Geen wonder dus dat de meeste auto's en vrachtwagens een flinke bull-bar hebben Dat met die vrachtwagens is ook als zo gek....ze noemen ze treinen: roadtrain met 2, 3,4 en soms 5 aanhangers. Hoeveel er achter mogen hangen hangt trouwens van de weg af en, je raadt het al, de staat waarin ze rijden. Bijzonder land toch?
Tja en dan die barbeques, je komt ze overal tegen. Openbare barbeques op parkeerplaatsen langs het strand, op campings en zelfs in hotels bij de pool. Ze werken allemaal op gas, en zijn gratis. Houtbarbeques zijn bijna overal verboden....ze zouden bosbranden kunnen veroorzaken: zijn ze hier als de dood voor. Maar ze steken ze ook zelf aan. Deze gecontroleerde branden zijn een vorm van natuurbeheer, hebben ze van de aboriginals geleerd. Vreemd land toch?
Openbare WC's zijn hier overal te vinden en ze zijn schoon en goed verzorgd. In de natuurparken, waar geen stromend water is zijn er schone hokjes met een pot. Deze bush-toilets worden goed onderhouden en zijn allemaal voorzien van wc-papier.....apart toch?
Echt amazing vond ik echter dat onze 1 april “kikker in je bil” hier geen echte grap is.
Wat was het geval: Op onze 1e, relatief luxe, campingsite met een soort tenthuisjes van gaas en een gebouwtje met wat flauw elektrisch licht troffen we toiletten met een doorspoel systeem.
En of je wilt of niet, soms moet je daar 's nachts toch gebruik van maken.
Ik dacht nog even aan de “plasplakplaatjes” op de toiletten op school, maar na doortrekken verdween het plaatje plotseling om daarna met z'n oranje pootjes weer omhoog te kruipen om tenslotte zich onder de rand te vestigen. Ik weet niet waar ik meer kriebels van kreeg, van het zichtbare of het vermoedelijk aanwezig zijn van allerlei vreemde dieren. Menig bush toilet bleek kikkers te herbergen.
Overigens zijn de kikkers en padden een enorm probleem. Ze zijn ineens ergens opgedoken, behoren niet tot het ecosysteem, zijn giftig, hebben nauwelijks natuurlijke vijanden en heel moeilijk te bestrijden. Om verder verspreiding te voorkomen staan bij de campingsites waarschuwingsborden om vooral geen tassen geopend te laten staan.
En dan de planten; de kamerplanten groeien hier buiten, hebben de meest vreemde, mooie bloemen.
De maan ligt hier op zijn gat, als een bootje. De sterrenhemel is totaal anders: de grote beer en de noordpoolster zoek je hier tevergeefs, een zuidpoolster bestaat niet. Wel kunnen ze het zuiden vinden aan de hand van het zuiderkruis...
Tja, en dan zijn die Australiërs vrije jongens. Lijkt het... Kleding maakt niet uit, je kunt in je pyjama boodschappen gaan doen, ze rijden met hun jeeps het strand op, groeten iedereen: How are you going? Wat trouwens veel lijkt op een Nederlander die probeert Engels te spreken: letterlijke vertaling van hoe gaat het met je... Aan de andere kant zijn ze van de regeltjes, de maximumsnelheid wordt ook zonder flitspalen door de meesten in acht genomen. Maar ook wel van de controle: Onze huurcamper heeft continu via satelliet contact met de verhuurder, en rijd ik te hard, krijg ik een waarschuwing op mijn Tom-Tom een soort Gele kaart...tot een rode is het nog niet gekomen. Big Brother houdt ook in de gaten wanneer ik in strijd met de verhuurregels op een onverharde weg rijdt, of als ik te lang achter elkaar doorrijdt...Dit heeft tot nog toe alleen maar geleidt tot waarschuwingen...En dat in een land van de vrije jongens...raar, maar waar toch?
Aan de ene kant zijn ze erg milieubewust, er ligt nergens rotzooi. Prullenbakken doen ze bijna niet aan. Bordjes leggen keurig uit dat dat dieren aantrekt en in zo'n uitgestrekt land zou het legen ervan te veel gemeenschapsgeld opslokken. Met zoveel zonneschijn zou je veel meer zonnepanelen verwachten, maar ze zijn er niet veel. Terug leveren aan het net is (nog) niet mogelijk. Je hebt dus grote en zeer kostbare accu's nodig. Daarbij komt dat ze bijna niet aan afvalscheiding doen en rijden de stoere Australiërs het liefst in die enorme four wheel drives, een soort jeeps, die benzine slurpen.
Afstanden worden hier gegeven in uren rijden. Australiërs zijn vriendelijk en Angeliques arm in een sling geeft altijd veel gespreksstof. Mensen vragen er geïnteresseerd naar. Op een parkeerplaats spraken we een stel dat op weg was naar Perth om wat vrienden op te zoeken. Na onze opmerking dat dat wel erg ver was...zo'n 1200km, was het antwoord “well, it's just down the road.... “ Vanmorgen, in Onslow, spraken we een vrouw die zei dat ze één keer in de week boodschappen ging doen in Karatha...was maar drie uur. Heen en terug zijn dat zo'n 650 kilometer! Heerlijk, raar land toch?