Up and down the road

De km teller van onze camper geeft inmiddels ruim 240.000 km aan. Daarvan kan slechts 3200 aan onszelf worden toegeschreven. Up north zijn we gekomen tot Onslow, een haast slapend mijnwerkers stadje. Ze winnen er zout, gas en- olie. We moesten er even doorheen kijken om ook hier de bijzonderheden te zien. Die zijn beperkt. Ook hier een Anzac ( Australian- New Zealand- Army- C? ) monument, ter nagedachtenis aan de 1e wereldoorlog waarin 30.000 jongens
die soldaat werden om het moederland Engeland te beschermen, als kanonnenvoer werden ingezet in Egypte en Turkije. Er was ook een klein museum. Daar hebben ze alles uitgestald wat mensen in de afgelopen honderd jaar verzameld hebben. Van de theelepeltjes van mevr. Johnson tot en met de tandartsstoel (1940?) geschonken door de plaatselijke tandarts. Veel verder gaat de geschiedenis niet. Gek genoeg staat dat in enorm contrast met alle natuurlijke elementen.
Vanaf de camping, direct aan zee, en daarmee ons bed, zagen we aan de ene kant de zon opkomen en aan de andere kant de zon ondergaan. In beide gevallen gepaard gaand met gekrijs van vogels. Als zij weer stil zijn, slapen we nog een halfuurtje. Ook hier weer veel aardige mensen. Twee aboriginal dames hebben Eddy het beachvissen uitgelegd. Ze moesten erg lachen om zijn lokmiddeltje. Vissen met kaas?? en brood?? Nee, daarvoor moes je toch eerst een octopus vangen om vers aas aan de haak te kunnen doen. De lijn aan je riem vastmaken? Hoe kom je op het idee. Er zitten hier ook big-fishes hoor (lees: haaien).... Zij vingen een papegaaivis, wij verspeelden onze lijn. Hilariteit alom. Na drie dagen Onslow zijn we weer afgezakt naar het zuiden en zijn nu (met internet! Vandaar snel een volgend verhaal) en terug in Carnarvon. Aan deze kust ook mangrovenbossen. Het stadje kan ons niet echt bekoren. We zijn hier vooral om eten, water en benzine in te slaan voor een volgende 3-daagse back-to-basic plek: Quobba.

Rare jongens? ”Dit vinden wij niet raar, dit vinden wij bijzonder” (vrij naar juf Ank):
Toen het gat in de ozonlaag nog een milieu-item was, was de situatie in Australië hot news. UV-stralen bereikten ongehinderd de mensen. Dat was vroeger, dachten we. We zien nu dat de Australiërs nogal angstig zijn wat de zon betreft: kinderen op het strand wit van de zonnecreme, in een soort wetsuit, mensen in shirts met lange mouwen, boven het zwembad mooi gestileerde driehoekige zonnedoeken. Hetzelfde bij de speeltuintjes, trouwens in overvloed en erg luxe. Op schoolpleinen worden ook schaduwplekken gecreëerd met die doeken, en zijn de kinderen verplicht een hoed te dragen. Nee, niet overdreven, de verhalen over huidkanker horen we regelmatig. Ook ervaren wij dat zelf aan den lijve. Zo heeft Eddy net een schaduwplekje, ook windvrij, gemaakt. Zelfs met windkracht 6 voel je om half acht 's morgens de zon branden.
Tja, en dan zijn we wel met pensioen, toch blijft de kinderwereld je aandacht houden. Zo ontmoeten we regelmatig Australische families die met het hele gezin een paar maanden tot een paar jaar het land rondtrekken. En school dan, vroegen wij? De kinderen krijgen dan van hun ouders les, 'home-scholing' is hier een begrip. Vroeger via de radio, nu via internet. In de afgelegen gebieden kun je moeilijk 200 km dagelijks reizen om naar school te gaan. Home-scholing dus, daar wat verder over doorgepraat. De reactie was we doen wat rekenen en wat taal/spelling. En de rest is de “school of life”. Kom je planten, dieren, mensen uit andere landen, monumenten tegen, dan praat je er met elkaar over. Zo leer je geschiedenis, natuur, verkeer, aardrijkskunde, topografie tijdens het rondreizen. (voor insiders: echt OGO....?.)
Als vader ergens een paar maanden werk heeft en ze wat langer ergens blijven, gaan ze naar de plaatselijke school. Trouwens over dat werk, wat meer. Mensen hier kunnen niet begrijpen dat je 25 jaar op dezelfde school hebt gewerkt en al 30 jaar in dezelfde stad, hetzelfde huis woont. Ze doen nogal aan job-hoppen, en verhuizen regelmatig. Niet om hun positie te verbeteren maar om iets anders, iets nieuws te gaan doen. Of zoals een serveerster zei: “I moved from Broome because life there was not got to me....”
Nu we het toch over het dagelijkse leven hebben. Het is nogal prijzig hier. Hoge accijnzen op alcohol en sigaretten. Een pakje sigaretten 20 Euro, dat is misschien wel te begrijpen.. Maar een krat bier 40 Euro en een goedkope fles wijn minstens 10 Euro. Die je dan ook nog in een speciale (drive in !) bottleshop, met beperkte openingstijden, moet kopen is wel wat moeilijker. Een glaasje witte wijn gaat er bij ons wel in... Daarentegen is benzine 1 Euro per liter, en lamsvlees en kangoeroevlees weer veel beter te betalen.
Trouwens met die benzine moet je wel uitkijken, goed op je benzinemeter letten. Want gisteren hebben we 230 km gereden, zonder ook maar één huis, laat staan een benzinepomp tegen te komen.
En het huis wat je dan tegen komt is een roadhouse. Een begrip in Australië. Een motel, openbaar toilet, winkel, benzinepomp, restaurant, camping in één complexje. De volgende ligt dan vaak zo'n 150 km verder. Huizen, dorpjes kom je niet tegen. Daarvoor moet je van de highway af en vaak zo'n 50 km naar de kust heen en terug reizen.
Over die dorpjes wat meer. Het lijkt of ze allemaal grootheidswaanzin hebben. De hoofdstraat is 50 meter breed, 4 baans en er rijden gemiddeld 5 auto's per uur over. De Highway is een stuk smaller, maar daar rijden niet veel meer auto's over. Wel moeten we in ons autootje (met verhoogd dak), uitkijken voor zo'n bakbeest van een vrachtwagen. Die blaast nogal wat wind tegen ons windgevoelige campertje en windkracht 6 is toch al intensief rijden. Trouwens die roadtrains, inhalen hoeft niet, ze rijden allemaal minstens 105km per uur en veel harder mogen we toch niet.
Gisteren reden we over een highway die even wat breder was. Borden gaven aan dat het hier een extra landingsbaan voor de Flying Doctors betrof. In dit afgelegen gebied met goede kleine ziekenhuisjes (eigen ervaring), met tenminste drie dagen per week een doctor, zijn de Flying Doctors onmisbaar.
We hebben hier goed internet en krijgen dus wat mee over de intocht van Sinterklaas en weer alle heisa daaromheen. Daar doen ze hier niet aan. De winkels zijn al in kerstsfeer en we hebben de eerste versierde huizen al gespot. Compleet met arrenslee en nep-sneeuw. En dat terwijl het boven de dertig graden is......raar land toch?