De laatste dagen

De laatste 2 dagen hebben we in Perth doorgebracht. De op drie na grootste stad van Australië. Een enorm uitgestrekte stad, bijna 2 miljoen inwoners, gelegen aan de Swanriver. We zijn verschillende keren op Perth airport aangekomen en ook weer vertrokken, kennen alle verdiepingen van het Ibis airport hotel, hebben zo’n beetje op alle highways in en rond de stad gereden, maar waren nog niet in de stad zelf geweest.
Behalve de camping is alles aan de stad groot. Van het Kings park, 400 ha, was alleen al de botanische tuin goed voor een lange middag rondstruinen. Alle landschappen met bijbehorende bomen, struiken en bloemen van Western Australië waren er ondergebracht. Het werd een feest van herkenning. De stad zelf is relatief jong. Pas in 1829 hees ene kapitein Fremantle (een havenplaatsje zuid van Perth, daar zijn we onze camperreis gestart) de eerste vlag. Rond 1900 begon de stad zich echt te ontwikkelen. De city zelf is, volgens de brochure, vol met fantastische contrasten. Dat kunnen we volmondig onderschrijven. De weinige oude gebouwen worden omgeven door moderne architectuur met veel staal en glas. Een wonderlijke mengeling.
Eddy&Angelique


Blowin' in the wind, door Eddy:
Nu is het meestal zo dat, als we weggaan op vakantie of zo, Angelique de interne behoefte heeft om er over te praten, te evalueren. Dit keer ben ik haar voor. Ongetwijfeld zal ze hieronder haar ervaringen, haar gevoelens laten weten. Maar nu eerst dit.
Ik ben het blog begonnen met een flauwekul opmerking, met een serieuze ondertoon, over niet LAT-ten maar DUT-ten. Down under Together. Heel kort het was fantastisch, niet alleen Australië, maar ook om dit samen met die lieve meid Angelique te doen. Wat hebben we veel gezien, ervaren, gezien, gevoeld, gehoord, gedaan. Hoogtepunten(?!) te over. Ayers Rock, die grote steenklomp en de Bungle Bungles staan wel op één. De schitterende kusten, kleuren zee, zonsondergangen en zonsopkomsten staan in ons geheugen gegrift. En mocht dat in de loop der jaren vervagen, dan hebben we altijd de foto's nog. Ondanks strenge selectie van onze kant hebben er zo'n 150 op ons blog gezet, daarnaast hebben we er nog zo'n duizend. Australië was fantastisch, veilig, wel vertrouwd, een redelijk zelfde cultuur. Ze hebben ook de Aldi en Ikea, waar we beiden niet zijn geweest. Ontzettend vriendelijke mensen. Voor ons onbekende dieren hebben we in veelvoud gezien, met als absoluut hoogtepunt de walvissen bij Busselton. Maar ook de kangoeroes, de emoes, de lizzards, de dolfijnen. De gevaarlijke dieren waren wel altijd in je achterhoofd aanwezig, zo zwom een rifhaai (een kleintje van zo'n anderhalve meter), vlak langs Angelique heen. Ook wandelen in de natuur zorgde voor continu naar de grond kijken. De verhalen en waarschuwingsborden voor slangen waren talrijk. Afgezien van wat platgereden exemplaren hebben we er maar eentje gezien.
Logistiek liep alles op rolletjes. We gingen op pad met een mooi boekje met meer dan 40 vouchers: 9 vluchten allerlei hotelovernachtingen, pick-up, onze rondreizen, tours, autohuur en de camperhuur. Het was door ons reisbureau perfect geregeld, overal wisten ze dat we kwamen, ze pikten ons op tijd op, de auto en de camper stonden startklaar. Fantastisch. Het enige logistieke wat fout ging, ging het eerste uur van onze reis fout: De trein naar Schiphol kwam niet verder dan Elst...Gelukkig heeft Mieke ons toen naar Schiphol gereden. Tegenslagen waren er ook wel, met als dieptepunt de uitglijder van Angelique. Erg veel pijn en een gebroken bovenarm. Maar om maar een cliché te gebruiken het zijn niet de tegenslagen, maar hoe je ermee omgaat. En dat heeft Angelique fantastisch gedaan. En ik wist, vanuit een ver verleden hoe je een beha blindelings losmaakt, nu kan ik hem ook blindelings vastmaken. Natuurlijk was het een domper...maar eentje die we hebben kunnen ombuigen. Zodat we de laatste weken fantastisch hebben kunnen genieten van elkaar, het camperleven en Australië. En dan dat DUT-ten nog.....ach het viel wel mee..
En wat de titel betreft: ik schrijf dit tijdens het vliegen met muziek van Bob Dylan uit de boordcomputer, hoorde net Blowin' in the wind...en Australië is het meest winderige continent dat ik ken... Trouwens dat vliegen is wel een belemmering om nog eens naar Australië te gaan…. en dan heb ik het niet over de miljoenen vliegen die we tegen zijn gekomen en de tientallen die ik per ongeluk heb doorgeslikt. Nee, de duizenden kilometers vliegen, We hebben net 12 uur in het vliegtuig van Perth naar Dubai gezeten en zitten nu meer dan zes uur in het vliegtuig naar Amsterdam.
Het is maar wat je leuk vindt.

Ingekleurd (En, ja hoor, nu Angeliques nabeschouwing, onafhankelijk van elkaar, dus er zal wel wat dubbel in staan…).
We begonnen onze reis met een uitgebreid plan met daarin alle vouchers van alle 9 vluchten, ongeveer een zelfde aantal hotels, de autohuur, de camper, de groepsreizen, namen van steden, vliegvelden. Een heel compleet in zwart-wit afgedrukt pakket. Inmiddels is onze reis letterlijk ingekleurd. De steden, nou ja, stadjes, zijn niet meer alleen namen, de rivieren blijken in dit jaargetijde zanderige beddingen te zijn, een roadhouse echt het enige teken van menselijk bestaan in de outback en de wegen die op de op de kaart staan, zijn ook werkelijk de enige wegen die er zijn.
Wat me het meest is opgevallen is de uitgestrektheid, het eindeloze zicht, het felle licht en de helderheid van de kleuren. Adembenemend. Felrode en knalgele aarde, het witste witte zand, strakblauwe luchten, minstens 50 tinten groen en oceanen in alle kleuren blauw, bruin, groen en vooral turquoise. Een gevleugelde uitspraak tussen ons : “Als je het zo zou schilderen zou je het niet geloven.”
Is er dan helemaal niks wat tegen gevallen is tijdens onze reis? Jawel hoor. Neem nou het aantal foto's, alleen al van de zonsondergangen hebben we er al minstens 100. En wat is dan de mooiste? Die van het eilandje voor de kust bij Green Head? Of die bij de blowholes in Quobba of toch die in Onslow met de enorme stellage van de zoutpier? Of die met de vleermuizenuittocht in de Kimberleys?
En dan het zoeken naar een geschikte standplaats. Willen we hier 1, 2 of 3 nachten blijven? En hoe zetten we de camper neer, want hoe staat de zon en uit welke hoek waait de wind. In de zon is het bloedje heet en windkracht 5-6 is direct aan zee best stevig. In het noorden hadden we ook nog eens het vliegen probleem, want als het een keer niet waaide, vielen ze ons in enorme aantallen aan. Niet lachen...we kochten zelfs een vliegennetje voor over of onder je hoed. Ja, hoed. Je leest het goed. De zon brandt niet alleen op je velletje, ook onze hoofden kregen de volle laag. Dan wil je wel zo'n ding opzetten....Kommer en kwel dus...
En dan hebben we nog niet eens gehad over 10 weken oploskoffie, filterkoffie kennen ze niet. Om de dag trakteerden we onszelf op een cappuccino, want duur!
En niet te vergeten: de geringe binnenruimte van onze camper. Je kunt letterlijk niet om elkaar heen. De buitenruimte, in een land als Australië toch meer dan voldoende voorhanden, werd door mijn onfortuinlijke valpartij – ik kreeg een alleen-op-stap-ga-verbod – , danig beperkt. Vierenveertighonderdtwintig kilometer hebben we samen voorin gezeten, Eddy heeft ze allemaal meer dan voortreffelijk en veilig gereden, daarbij heeft hij 95 % van alle hobbels en bobbels weten te vermijden. Die vier procent was vanwege de dirtroads naar bv camperplaatsen. Voor de rekenaars onder ons: niemand is volmaakt, toch?
Zou ik nog een keer zo’n reis willen maken? Nou en of. Met diezelfde lieve, malle, doortastende, eigen-wijze, duttende, no-worries, (camper)mate. Thanx Eddy!