Anders en toch hetzelfde
Door: Eddy & Angelique
Blijf op de hoogte en volg Eddy en Angelique
30 September 2019 | Colombia, Galapa
Wel een wastafel, maar de overloop zit aan de voorkant. Wel wc-papier, maar dat mag je niet in de wc gooien. Wel een paraplu, maar deze gebruiken tegen de zon. Wel mayonaise, tomatensaus, melk en allerlei sappen, maar deze niet in potten of pakken, maar in plastic zakken met draaidop. Wel drie keer per dag eten, maar alle keren warm. Zelfs het ontbijt is warm, gebakken ei, gebakken banaan en een soort frietjes. Brood kennen ze wel, maar dan zoet, bijna cake-achtig.
De kinderen leren op school wel de tafels, maar dan andersom: 7x1, 7x2, 7x3.
We zitten hier in het regenseizoen. Behoorlijk benauwd en vochtig. De was drogen we binnen bij de ventilator, want buiten droogt het zelfs bij 35 graden niet. Af en toe gelukkig een verkoelende onweersbui, wel met bliksem, maar deze gaat rond of naar boven! Rare wereld; onze kamerplanten groeien hier -manshoog- buiten, op de wegen kun je links en rechts inhalen en voor een paar peso's huur je een wasmachine voor een middagje: die wordt bij je thuisbezorgd met paard en wagen.
We zitten nu in het arme noorden. Als vrijwilligers helpen we op een schooltje in Galapa. Een stadje waar je bijna geen auto's ziet. Veel motoren, motortaxi's (voor 30 cent spring je achterop ), paard en wagens, ezelkarren, een soort riksja's en moto carro's. Het straatbeeld in Galapa wordt door al deze kris-kras krioelende transportmiddelen bepaald. Rustpunt zijn de vrouwen die dagelijks hun huisje en stoepje schoonvegen, de meeste mannen hangen maar wat rond.
De finca waar we verblijven ligt 6 km buiten het dorpje. Voor Colombiaanse begrippen is het daar luxe: we hebben een eigen kamer met douche en toilet. Zonder tv en internet, maar meestal hebben we wel water en elektriciteit. Op dit moment zijn we de enige volunteers. Om half acht staat ons ontbijtje klaar. Daarna worden we opgepikt door Lenny, onze chauffeur van een soort riksja met een brommer motor. Het hoogtepunt van het ritje is niet het slalommen over de modderige weg vlak bij de finca, maar het oversteken van een 4-baans snelweg. Voor hem de normaalste zaak van de wereld. Wij vinden de vrachtwagens en bussen best groot vergeleken met ons karretje, ook al rijden ze niet hard en zijn ze het overstekende verkeer gewend. Wij zitten met samengeknepen billen achterin, zeker als hij vanuit de middenberm het hoge asfalt op moet zien te komen...
Tot half drie zijn we bezig op het schooltje. Tussendoor krijgen we de lunch, voor 60 cent bij de finca opgehaald en op school bezorgd, waar we op dat moment Spaanse les hebben.
Om contact te kunnen hebben met “onze” motocarro hebben we een Colombiaanse simkaart gekocht. Gelukkig was in het kader van een praktijkles onze lerares Yiri meegegaan. Wat een geduld hebben ze hier! Rustig anderhalf uur bij een toonbankje rondhangen. Terwijl een al even geduldige juffrouw van TIGO-telecom de simkaart in onze telefoon probeerde te activeren. Zelfs toen dat pas na een hele tijd lukte, geen enkele zucht van opluchting, het bleek heel gewoon...
Net zo gewoon als het geduld van de kinderen op een schooldag. Van effectieve leertijd hebben ze hier (nog?) niet gehoord. Maar daarover volgende week meer. Als dat tenminste lukt, want voor dit blog hebben we drie uur in het enige cafeetje met internet in Galapa gezeten. En tussendoor aardig wat genuttigd. Tja,ook geduld met die langzame wifi en natuurlijk stimuleren we zo de plaatselijke economie...goed voor onze footprint.
De kinderen leren op school wel de tafels, maar dan andersom: 7x1, 7x2, 7x3.
We zitten hier in het regenseizoen. Behoorlijk benauwd en vochtig. De was drogen we binnen bij de ventilator, want buiten droogt het zelfs bij 35 graden niet. Af en toe gelukkig een verkoelende onweersbui, wel met bliksem, maar deze gaat rond of naar boven! Rare wereld; onze kamerplanten groeien hier -manshoog- buiten, op de wegen kun je links en rechts inhalen en voor een paar peso's huur je een wasmachine voor een middagje: die wordt bij je thuisbezorgd met paard en wagen.
We zitten nu in het arme noorden. Als vrijwilligers helpen we op een schooltje in Galapa. Een stadje waar je bijna geen auto's ziet. Veel motoren, motortaxi's (voor 30 cent spring je achterop ), paard en wagens, ezelkarren, een soort riksja's en moto carro's. Het straatbeeld in Galapa wordt door al deze kris-kras krioelende transportmiddelen bepaald. Rustpunt zijn de vrouwen die dagelijks hun huisje en stoepje schoonvegen, de meeste mannen hangen maar wat rond.
De finca waar we verblijven ligt 6 km buiten het dorpje. Voor Colombiaanse begrippen is het daar luxe: we hebben een eigen kamer met douche en toilet. Zonder tv en internet, maar meestal hebben we wel water en elektriciteit. Op dit moment zijn we de enige volunteers. Om half acht staat ons ontbijtje klaar. Daarna worden we opgepikt door Lenny, onze chauffeur van een soort riksja met een brommer motor. Het hoogtepunt van het ritje is niet het slalommen over de modderige weg vlak bij de finca, maar het oversteken van een 4-baans snelweg. Voor hem de normaalste zaak van de wereld. Wij vinden de vrachtwagens en bussen best groot vergeleken met ons karretje, ook al rijden ze niet hard en zijn ze het overstekende verkeer gewend. Wij zitten met samengeknepen billen achterin, zeker als hij vanuit de middenberm het hoge asfalt op moet zien te komen...
Tot half drie zijn we bezig op het schooltje. Tussendoor krijgen we de lunch, voor 60 cent bij de finca opgehaald en op school bezorgd, waar we op dat moment Spaanse les hebben.
Om contact te kunnen hebben met “onze” motocarro hebben we een Colombiaanse simkaart gekocht. Gelukkig was in het kader van een praktijkles onze lerares Yiri meegegaan. Wat een geduld hebben ze hier! Rustig anderhalf uur bij een toonbankje rondhangen. Terwijl een al even geduldige juffrouw van TIGO-telecom de simkaart in onze telefoon probeerde te activeren. Zelfs toen dat pas na een hele tijd lukte, geen enkele zucht van opluchting, het bleek heel gewoon...
Net zo gewoon als het geduld van de kinderen op een schooldag. Van effectieve leertijd hebben ze hier (nog?) niet gehoord. Maar daarover volgende week meer. Als dat tenminste lukt, want voor dit blog hebben we drie uur in het enige cafeetje met internet in Galapa gezeten. En tussendoor aardig wat genuttigd. Tja,ook geduld met die langzame wifi en natuurlijk stimuleren we zo de plaatselijke economie...goed voor onze footprint.
-
30 September 2019 - 20:24
Marijke:
Aanpassen aan 'rare' gewoontes moet voor jullie toch een makkie zijn! En zoals op de foto's te zien is lukt het prima!!! -
01 Oktober 2019 - 17:38
Ida:
Bijzondere ervaringen al weer! Mooi! -
07 Oktober 2019 - 14:07
Marian Lebbink:
Hallo eddy en Angelique,
Geweldig om jullie reis verhalen te lezen en zo een beetje mee te kunnen reizen door een land waar ik nog nooit geweest ben!
Jullie maken wel spannende dingen mee, van dat oversteken over die vierbaansweg kreeg ik wel de kriebels!
ik kijk nu al uit naar het volgende verslag!
Succes met jullie geweldige vrijwilligers werk, en het genieten van alle nieuwe ervaringen.
Groet van Marian -
07 Oktober 2019 - 14:07
Marian Lebbink:
Hallo eddy en Angelique,
Geweldig om jullie reis verhalen te lezen en zo een beetje mee te kunnen reizen door een land waar ik nog nooit geweest ben!
Jullie maken wel spannende dingen mee, van dat oversteken over die vierbaansweg kreeg ik wel de kriebels!
ik kijk nu al uit naar het volgende verslag!
Succes met jullie geweldige vrijwilligers werk, en het genieten van alle nieuwe ervaringen.
Groet van Marian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
